Stan, w jakim znajduje się pacjent bezpośrednio po wystąpieniu udaru nazywamy fazą ostrą. Stopień deficytów neurologicznych, jak i ogólnego stanu poszkodowanego często jest bardzo różnorodny. Pacjent po udarze mózgu w fazie ostrej może zmagać się z niewielkimi problemami, a nawet być w stanie śpiączki wymagającej wspomagania jaki sposób dopasować ćwiczenia po udarze do jego stanu zdrowia oraz fazy rehabilitacji, jak przeprowadzić instruktaż ćwiczeń samodzielnych . 2-dniowe szkolenie zmierzy się z najbardziej typowymi wyzwaniami, jakie niesie za sobą rehabilitacja po udarze niedokrwiennym – zarówno na poziomie fizjoterapeutycznym, jak i terapeutycznym. Zaburzenia połykania (dysfagia) po udarze mózgu. Udar, czyli nagła utrata, lub osłabienie funkcji mózgu spowodowane zaburzeniem jego ukrwienia. Częste następstwo chorób układu krążenia. Mimo coraz szerszej wiedzy i nowych możliwości leczenia, każdego roku coraz więcej pacjentów trafia do placówek medycznych z jego podejrzeniem. cash. Przedstawiamy poniżej ćwiczenia po udarze lewostronnym/prawostronnym 1. Pozycja leżąca. Leżąc na plecach nogi wyprostowane, dłonie połóż na brzuchu. Przesuwaj zajętą stopę po podłożu, aż do zgięcia kolana. Powrót do pozycji wyjściowej. Ponadto możesz wykonać ćwiczenie również drugą nogą, na zmianę. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 2. Pozycja jak wyżej. Nogi wyprostowane, ręce wzdłuż tułowia. Przesuwamy zajętą nogę w bok (odwodzenie). Powrót do pozycji wyjściowej. Ponadto możesz wykonać ćwiczenie również drugą nogą, na zmianę. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 3. Pozycja jak wyżej. Nogi zgięte w stawie kolanowym, stopy oparte o podłoże. Ręce wzdłuż tułowia. Kolana złączone, następnie oba kolana odwodzimy w bok. Powrót do pozycji wyjściowej. Dodatkowo powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 4. Pozycja siedząca. Ręka oparta o stół. Połóż pod dłoń piłkę do tenisa/ piłkę z kolcami. Przede wszystkim ćwiczenie polega na wałkowaniu piłeczki. Dodatkowo powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 5. Pozycja siedząca. Ręka zajęta oparta o stół, przedramię połóż na wałku który możesz zrobić z ręcznika. Łokieć oprzyj o stół. Unieś dłoń w górę, jeśli ruch sprawia Ci trudność wspomóż drugą ręka. Ćwicząc staraj się mieć wyprostowane palce. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 6. Pozycja siedząca przodem do stołu. Na stole połóż widelec. Połóż dłoń na stole, palce wyprostowane oparte o ząbki od widelca. Pamiętaj, palce mają być cały czas wyprostowane! Dociskaj ząbki widelca tak, aby druga część unosiła się do góry. Dodatkowo powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 7. Pozycja jak wyżej. Ręka oparta o stół. Chwyć mały przedmiot np. pustą rolkę od papieru toaletowego. Dłoń oprzyj na V palcu ręki, tak żeby rolka stała na stole. Kciuk trzyma cały czas rolkę, a resztą palców spróbuj wykonać ruch wyprostu ( oderwij je od przedmiotu) następnie powrót do pozycji wyjściowej. Przede wszystkim pamiętaj, aby nie podnosić przedmiotu! Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 8. Jeśli powyższe ćwiczenie jest zbyt łatwe, możemy zmodyfikować ćwiczenie. Przede wszystkim kciuk i 2 palec przylegają do przedmiotu, a ruch wykonujemy tylko palcami od 3 do 5. Dodatkowo powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 9. Pozycja siedząca przodem do stołu. Na stole połóż puszkę lub kubek papierowy. Spróbuj zrotować dłoń tak, aby puszkę położyć do góry dnem. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 10. Pozycja jak wyżej. W ręce umieść kubek/butelkę. Spróbuj chwycić i jak najbardziej dasz radę objąć przedmiot. Możesz zwiększać wielkość przedmiotu. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 11. Pozycja jak wyżej. Rozwiń na środku stołu szmatkę. Przede wszystkim obie ręce ułóż na dwóch rogach szmatki i spróbuj ją rolować. Gdy wykonasz ćwiczenie rozwiń ją do początkowej pozycji. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 12. Pozycja jak wyżej. Będzie potrzebna gumka recepturka. Nałóż ją na paliczki palców dłoni zajętej. Spróbuj prostować palce otwierając dłoń. Pilnuj, aby gumka nie zsunęła się z nich. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 13. Usiądź na krześle. Oprzyj słabszą stopę o piłkę. Dociskając stopę, przetaczaj piłkę do przodu i do tyłu. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 14. Usiądź na krześle. Zajętą rękę podtrzymaj zdrową, w okolicy nadgarstka. Stopy ustaw na szerokości bioder. Nogę zajętą lekko cofnij do tyłu. Ruch: pochyl tułów do przodu aby wstać, następnie spróbuj usiąść z obciążeniem nogi zajętej. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. 15. Stań przodem do stołu. Ręce wyprostowane oparte o blat. Noga zajęta w zakroku, kolano wyprostowane. Pacjent próbuje zgiąć zajętą nogę w kolanie, z oderwaniem stopy i dotknięciem blatu stołu. Powtórz ćwiczenie kilkukrotnie w tempie, zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta. Ćwiczenia po udarze lewostronnym/prawostronnym pomogą Ci w łatwy sposób powrócić do dawnej sprawności. Ćwiczenia po udarze możesz teraz samodzielnie wykonywać bez wychodzenia z domu. Zobacz również: Udar Mózgu Rehabilitacja po udarze ma ogromne znaczenie ze względu na jego specyfikę, przebieg i konsekwencje. Udar mózgu jest bowiem jedną z głównych przyczyn zgonów oraz niepełnosprawności. Dla ratowania życia i zdrowia kluczowe znaczenia ma natychmiastowa i prawidłowa pomoc, szybko zapewniona specjalistyczna opieka, wraz z wprowadzeniem niezbędnych procedur rehabilitacji poudarowej. Udar mózgu to, zgodnie z definicją, zespół klinicznych objawów będących efektem nagłego wystąpienia ogniskowego lub uogólnionego zaburzenia czynności mózgu, które trwają dłużej niż 24 godziny, bez innej przyczyny niż naczyniowa. Najczęściej diagnozuje się udar niedokrwienny, czyli zawał mózgu (85% przypadków) oraz udar krwotoczny, czyli wylew krwi do mózgu (10-15% przypadków). W Polsce odnotowuje się blisko 70 000 udarów rocznie. Za tymi tak niepokojącymi danymi stoi przede wszystkim niezdrowy styl życia, na który składają się palenie tytoniu, siedzący tryb życia, nadużywanie alkoholu, błędne nawyki żywieniowe, nadwaga. Czym właściwie jest udar mózgu? Jakie znamy jego rodzaje oraz w jaki sposób potęguje efekty leczenia rehabilitacja? Czym jest udar mózgu? Rodzaje udarów Zgodnie z definicją za udar mózgu uznaje się incydent mózgowo – naczyniowy występujący w wyniku nagłego przerwania dopływu krwi do mózgu na skutek zablokowania drożności jednej z tętnic bądź jej rozerwania. Na wystąpienie udaru najbardziej narażone są osoby z wyraźną nadwagą (a tym bardziej chorobliwą otyłością), cierpiące na cukrzycę, prowadzące niezdrowy tryb życia oraz obarczone genetycznie skłonnością do nadciśnienia. Udar można rozpoznać po takich objawach jak: jednostronne zdrętwienie twarzy bądź całego ciała, zaburzenia widzenia w jednym oku lub obydwu, niezwykle silny ból głowy, dezorientacja, kłopoty z mówieniem, niepewny chód, problemy z utrzymaniem równowagi oraz brak koordynacji. Specjaliści wymieniają trzy rodzaje udarów. Udar niedokrwienny. Jest to najbardziej powszechny typ tego zaburzenia. Dochodzi do niego w wyniku pojawienia się zakrzepu, który blokuje tętnicę w mózgu. Zakrzep może pojawić się w samej tętnicy lub przedostać się do niej z innego miejsca w orgiazmie. Przemijający atak niedokrwienny. W odróżnieniu do typowego udaru atak mija samoistnie w ciągu 24 godzin. Nie należy go jednak ignorować, ponieważ jest to ostrzeżenie od organizmu przed pojawieniem się udaru w klasycznej postaci. Udar krwotoczny. Występuje wyjątkowo rzadko, ale jest dość niebezpieczny. Dochodzi do niego na skutek pęknięcia tętnicy w mózgu, co doprowadza do trudnego w opanowaniu krwotoku. Dlaczego rehabilitacja po udarze jest ważna? Konsekwencje udaru to szereg objawów fizycznych, ograniczających sprawność i codzienne funkcjonowanie oraz czynności fizjologiczne. Stąd też ogromne znaczenie szybko wdrożonej, efektywnej rehabilitacji po udarze mózgu. Spektrum objawów poudarowych może obejmować np.: zaniki mowy, zaniki pamięci, paraliż połowy ciała, niedowład ręki lub nogi, zaburzenia równowagi, zamaszyste ruchy wykonywane zdrową ręką, trudności w przełykaniu, problemy z celowymi ruchami, problemy z wymawianiem i rozumieniem słów, zmiana sylwetki ( boczne zgięcie tułowia, ręka zaciśniętą w pięść, opadająca, bark skierowany do tyłu i w dół, stopa zgięta w dół itp.). Wyzwaniem dla pacjenta stają się zwykłe czynności, takie jak mycie, ubieranie się, jedzenie, często są wręcz niemożliwe do wykonania samodzielnie. Warto jednak wiedzieć, że nieuszkodzone części mózgu są w stanie przejąć (częściowo albo całkowicie) funkcje zablokowanej części. Do tego jednak niezbędna jest odpowiednio zaplanowana rehabilitacja – zabiegi, ćwiczenia po udarze mózgu oraz leczenie farmakologiczne. Jak szybko rozpocząć rehabilitację po udarze? Odpowiednią rehabilitację i ćwiczenia po udarze należy rozpocząć jak najszybciej. Decydują o tym oczywiście lekarze. Procedura postępowania wygląda następująco: wczesne rozpoznanie udaru, natychmiastowa hospitalizacja – najlepiej do 2 godzin, w stanach zagrożenia życia intensywna, specjalistyczna opieka medyczna, rozpoznanie rodzaju udaru i adekwatne leczenie, rehabilitacja, profilaktyka kolejnego udaru. W przypadku udaru mózgu rehabilitacja powinna być wdrożona po ustabilizowaniu stanu pacjenta (minimalizacja zagrożenia zachłystowym zapaleniem płuc czy zatorem). Około 30% pacjentów z udarem mózgu po leczeniu powinno trafić na rehabilitację, niestety w praktyce trafia tam zaledwie 15%. Tymczasem nie bez powodu zaleca się jak najszybsze rozpoczęcie rehabilitacji poudarowej. Szczególnie istotna jest szybka rehabilitacja po udarze niedokrwiennym (po udarze krwotocznym pacjent w początkowej fazie leczenia powinien leżeć). Zaleca się rozpoczęcie jej już w 1-2 dobie po przyjęciu do szpitala. Takie działania znacznie zwiększają szansę na odzyskanie sprawności, funkcji motorycznych oraz poznawczych. Konsekwencje opóźnienia albo wręcz zaniechania rehabilitacji to przykurcze kończyn, ból, odizolowanie od otoczenia, problemy z komunikacją, jedzeniem. W przypadku pacjenta, który przeżył udar, rehabilitacja powinna obejmować zarówno zabiegi z zakresu fizykoterapii, ćwiczenia, jak i opiekę psychologiczną, logopedyczną. Idealnym rozwiązaniem jest leczenie w szpitalu, a następnie opieka i zabiegi w ośrodku rehabilitacyjnym oraz kontynuacja rehabilitacji w domu. Na czym polega i jak przebiega rehabilitacja po udarze? Odpowiednio wcześnie rozpoczęta oraz właściwie przeprowadzona rehabilitacja po udarze – bez względu na jego typ – może pomóc chorym wrócić do pełnej sprawności lub odzyskać ją częściowo. To jakiego rodzaju ćwiczenia po udarze powinny zostać wdrożone, aby móc mówić o zakończeniu leczenia z powodzeniem, zależy ściśle od tego jaki obszar mózgu został uszkodzony oraz w jakim stopniu. Jeśli u pacjenta po udarze doszło do problemów z poruszaniem, zaburzeniem zmysłu czucia oraz funkcji poznawczych, wtedy niezbędna jest fizykoterapia. Natomiast w sytuacji, gdy udar pozostawił po sobie efekty w postaci kłopotów z wymową oraz problemów z przełykiem, wówczas pacjentem zajmuje się logopeda. Jak dokładnie przebiega rehabilitacja po udarze mózgu? Obejmuje ona kilka etapów. Pierwszy z nich to ćwiczenia mające na celu uruchomienie pacjenta oraz zapobiegnięcie odleżynom i bolesnym przykurczom mięśniowym. Drugi z etapów dotyczy nauki chodzenia i mówienia. Obejmuje on prócz ćwiczeń, także różnego rodzaju masaże. Kolejny etap to rehabilitacja domowa. Stanowi ona kontynuację ćwiczeń usprawniających i funkcjonalnych. Dodatkowo dochodzą tu imitacje ruchów, które znajdują swoje odzwierciedlenie w czynnościach życia codziennego. W tym etapie ważne jest również, aby osoba po udarze wyposażyła się w niezbędny do utrzymania sprawności sprzęt rehabilitacyjny. Jak długo trwa rehabilitacja po udarze? Czas trwania rehabilitacji jest uzależniony od stopnia i rodzaju udaru oraz od tego jak szybko pacjentowi udzielono niezbędnej, specjalistycznej pomocy. Należy pamiętać o tym, że w przypadku udaru niedokrwiennego rehabilitacja powinna zacząć się jak najwcześniej, co znacznie przyspieszy jej efekty. Zabiegi rehabilitacyjne przeprowadza się z reguły etapami: profilaktyka funkcjonalna, rehabilitacja w szpitalu: ok. 2-3 tygodnie, rehabilitacja funkcjonalna: od 2-3 tygodni, do 1-2 lat (indywidualnie dobrane zabiegi), adaptacja, rehabilitacja środowiskowa: od 1 roku- do 2- 5 lat. Pierwsze zabiegi rehabilitacyjne powinny odbywać się już na szpitalnym oddziale neurologicznym (kilka razy dziennie). W zależności od stanu pacjenta dalsze leczenie może przebiegać w ośrodku rehabilitacyjnym – po udarze chory niejednokrotnie wymaga specjalistycznej opieki i całej gamy zabiegów, ćwiczeń, konsultacji psychologicznej. Bardzo istotna jest kontynuacja rehabilitacji w domu – często niezbędne będzie specjalne wyposażenie (łóżko, materac przeciw odleżynom), akcesoria, pomoce (piłki, taśmy itp.). W przypadku rehabilitacji po udarze ćwiczenia są częścią pracy z fizjoterapeutą, ale wiele z nich można także wykonywać w domu, z pomocą osób bliskich, opiekunów. Są to ćwiczenia ruchowe, poznawcze, oddechowe, ułatwiające codzienne czynności. Jakie są efekty rehabilitacji po udarze? Udar mózgu to zaburzenie, którego skutki może usunąć jedynie rehabilitacja z udziałem odpowiednio przeszkolonych specjalistów. Jakie są jej efekty? Przede wszystkim ćwiczenia mają na celu ogólne usprawnienie pacjenta oraz wyraźną poprawę jakości jego życia. Dzięki rehabilitacji osoby po udarze stają się bardziej samodzielne, co jest ważne zwłaszcza w przypadku, gdy są samotne. Trzeba jednak pamiętać, że na efekty trzeba trochę poczekać. Uszkodzony mózg musi mieć czas, by się zregenerować oraz nauczyć „nowych – starych” czynności na nowo. Nie bez znaczenia jest też samo zaangażowanie pacjenta oraz pomoc jego najbliższych – jeśli takie osoby istnieją. Ważna jest również kontynuacja ćwiczeń po zakończeniu ich prowadzenia przez specjalistów, wśród nich najbardziej istotną rolę odgrywa motywacja pacjenta do utrzymania aktywności fizycznej, życiowej i o ile pozwala na to stan zdrowia także zawodowej. Dla pacjenta, który przeszedł udar, rehabilitacja to możliwość powrotu do dawnej sprawności (częściowo albo całkowicie). Najlepszym rozwiązaniem jest pobyt w specjalistycznym ośrodku rehabilitacji po udarze. Niestety czas oczekiwania na refundowaną terapię bywa bardzo długi, dlatego pacjenci często decydują się na opiekę w prywatnych ośrodkach. Dobry Brat to Centrum Rehabilitacyjno- Rekreacyjne w Osieku, które zajmuje się w rehabilitacją poudarową. Fizykoterapia obejmuje tu kompleksowe działania mające na celu przywrócenie sprawności, zdrowia i kondycji. Bardzo istotną częścią rehabilitacji po udarze są ćwiczenia ukierunkowane na potrzeby danego pacjenta, prowadzone pod kontrolą doświadczonych fizjoterapeutów i rehabilitantów. W ramach fizykoterapii w ośrodku Dobry Brat pacjenci będą także poddani odpowiednim zabiegom przy użyciu nowoczesnych urządzeń, sprawdzonych, skutecznych metod, takich jak: jonoforeza wykorzystująca prąd o niskim napięciu do aplikacji leków lub substancji aktywnych, fonoforeza – nowoczesna metoda podawania leków przy wykorzystaniu ultradźwięków, elektrostymulacja – zabiegi wykorzystujące prądy impulsowe o niewielkiej częstotliwości, zalecana w rehabilitacji po udarze, galwanizacja – zabiegi z zakresu elektroterapii z wykorzystaniem prądu stałego, laseroterapia – nowoczesna metoda oparta na urządzeniach wykorzystujących światło laserowe, magnetoterapia – wykorzystuje wpływ pola magnetycznego na zmienione chorobowo obszary, kinezyterapia, czyli leczenie ruchem – odpowiednio dobrane i prawidłowo wykonywane ćwiczenia, krioterapia – leczenie zimnem, dotlenia i odżywia najgłębiej położone tkanki, masaże rehabilitacyjne, hydroterapia – umożliwia kompleksowe działanie na pacjenta (termiczne, hydrostatyczne i mechaniczne). Szeroki zakres zabiegów i dostępnych metod to gwarancja indywidualnie dostosowanego programu rehabilitacji poudarowej. Przeciwwskazania dla fizykoterapii Rehabilitacja po udarze, ćwiczenia i zabiegi to jeden z kluczowych warunków powrotu do zdrowia. Należy jednak mieć świadomość, że istnieją pewne przeciwwskazania (stany, schorzenia), które uniemożliwiają skorzystanie z danej metody. Najczęściej wymienia się tu: stany zapalne, zakrzepicę, miażdżycę, niewydolność krążenia czy nadciśnienie. Niemniej jednak każdy pacjent oraz każda dostępna metoda wymagają indywidualnego podejścia. W przypadku laseroterapii istotnym przeciwwskazaniem będą nowotwory, ciąża, znamiona na skórze, nadwrażliwość na światło, rozrusznik serca, arytmia, choroby tarczycy, czy nieustabilizowana cukrzyca. Rozrusznik, inne stymulatory elektroniczne oraz metalowe protezy wykluczają też wykorzystanie jonoforezy i fonoforezy. Podobnie jak stosowanie niektórych leków oraz ostre stany zapalne. W przypadku galwanizacji należy brać pod uwagę przeciwwskazania takie jak infekcje, uszkodzenia i choroby skóry, nowotwory, zaburzenia czucia, ciąża oraz wszczepione elektroniczne symulatory. Z magnetoterapii nie powinny korzystać osoby z chorobami nowotworowymi, układu krwionośnego oraz po zawałach. Elektrostymulacja to metoda, której nie zaleca się w przypadku ciąży, nowotworów, stanów zapalnych, obecności obcych ciała metalicznych. Szczegółowe informacje dotyczące poszczególnych metod, zaleceń i przeciwwskazań można znaleźć na stronie ośrodka Dobry Brat. Pamiętajmy – wczesna rehabilitacja po udarze to warunek przywrócenia pacjentowi sprawności i funkcji motorycznych. Powinna być nie tylko jak najszybciej wdrożona (na oddziale neurologicznym), ale również kontynuowana po wyjściu ze szpitala. Szerokie spektrum metod i zabiegów oraz specjalistyczna, profesjonalna terapia to dla wielu osób nie tylko szansa na powrót do zdrowia, ale również działania zapobiegające kolejnym udarom. Loading... Bark to rozbudowany kompleks anatomiczny w ciele człowieka, który składa się z kilku stawów (ramienny, barkowo-obojczykowy, mostkowo-obojczykowy) oraz mięśni. Cechuje go duża, wielokierunkowa ruchomość, a jego głównym zadaniem jest odpowiednie ustawienie kończyny górnej w przestrzeni. Prawidłowe funkcjonowanie barku pozwala na wykonywanie czynności codziennych, zawodowych czy uprawianie sportu. Jednak ze względu na dużą ruchomość i ilość elementów składowych narażony jest na przeciążenie i różnego rodzaju urazy. Taping barku to nieinwazyjna, łatwo dostępna metoda, którą możesz wykorzystać do leczenia czy rehabilitacji barku. Odpowiendio stosowana pozwala także chronić bark przed uszkodzeniem, np. podczas uprawiania sportu. Z tego artykułu dowiesz się co dają tejpy na bark i kiedy można je wykorzystać. Znajdziesz także instrukcję, jak wykonać taping barku. Taping barku czym jest? Taping barku to powszechnie dostępna, nieinwazyjna i skuteczna metoda fizjoterapeutyczna. Ze względu na szybkie działanie (efekt często widoczny jest od razu po założeniu aplikacji) oraz szerokie możliwości zastosowania jest chętnie stosowany przez fizjoterapeutów, sportowców i trenerów (dlatego tejpy bywają nazywane taśmami sportowymi). Tapy na bark znajdują zastosowanie zarówno w profilaktyce kontuzji, jak i rehabilitacji po urazach, przy dolegliwościach bólowych czy różnorakich schorzeniach kompleksu barkowego. Wśród najczęstszych zastosowań tapingu barku możemy wyróżnić: zespół bolesnego barku, bark zamrożony, zwichnięcie barku, niestabilność, przeciążenie barku, osłabienie lub naderwanie mięśni (np. naramiennego), uszkodzenie stożka rotatorów czy niedowład po udarze mózgu. Tejpy na bark to specjalne taśmy (sztywne lub elastyczne – kinesiology tape i biomechaniczne). Przy odpowiednim naklejeniu oddziałują na tkanki – skórę, powięź, mięśnie, ścięgna. Unoszą je, przesuwają lub stabilizują, dzięki czemu przyspieszają regenerację i wpływają na funkcjonowanie mięśni oraz zależności od celu, jaki efekt chcemy uzyskać, możemy zastosować jeden z trzech rodzajów: sztywny, biomechaniczny lub kinesiology taping barku. Sztywny taping barku Jak sama nazwa wskazuje, metoda ta wykorzystuje sztywne, nierozciągliwe plastry na bark. Nakleja się je bezpośrednio na skórę lub podkład (piankowy, włókninowy), który wydłuża trwałość aplikacji. Sztywny taping wspiera funkcję więzadeł (np. barkowo- obojczykowego i kruczo-obojczykowego), chroni je i umożliwia stabilizację barku (poprzez zbliżenie do siebie łopatki, kości ramiennej i obojczyka). Pozwala ograniczyć pewne ruchy (w częściowym lub pełnym zakresie), a nawet całkowicie usztywnić bark. Dzięki temu tejp na bark umożliwia ustawienie kompleksu (lub jego elementów) w pożądanej pozycji, odciążenie tkanek oraz ich ochronę przed uszkodzeniem. Taping medyczny sztywny bardzo często wykorzystywany jest w profilaktyce pierwotnych lub wtórnych kontuzji sportowych. Jest to także jedna z metod tapingu rehabilitacyjnego barku, szczególnie w pierwszej fazie po urazie (np. zwichnięcie barku) czy dla ochrony przy przewlekłej niestabilności, aby utrzymać głowę kości ramiennej w panewce (stabilizacja barku). Dla mocniejszego wsparcia sztywny taping barku bywa także łączony z tapingiem ramienia. Wadą sztywnego tapingu jest krótka trwałość aplikacji – dość szybko zaczyna on się odklejać. Sztywny tape stosowany podczas meczu czy treningu (jako profilaktyka kontuzji) powinien zostać zdjęty po jego zakończeniu. W pozostałych przypadkach może być noszony około 1 doby, podczas gdy taśmy elastyczne posłużą nawet przez 5-7 dni. Minusem sztywnego tapingu jest także blokowanie pracy mięśni i stawów oraz ograniczenie ruchu – oczywiście poza sytuacjami, gdzie jest to oczekiwany efekt. Sztywne tapy zapewniają jedynie stabilizację stawu, bez wsparcia pracy i poprawy funkcji. Kinesiology taping barku Kinesiotaping, w przeciwieństwie do sztywnej odmiany plastrowania, korzysta z elastycznych taśm kinezjologicznych, które rozciągają się na długość. Wykonane są z bawełnianej, oddychającej tkaniny. Jak naklejać plastry do kinesiotapingu? Na rozciągnięte mięśnie, zazwyczaj obejmując ich przyczepy i brzusiec. Działanie taśm kinezjologicznych polega na uniesieniu skóry i powięzi, przez co wpływają na rozluźnienie mięśni i poprawę ukrwienia tkanek. Dzięki temu kinesiology taping barku zmniejsza ból i zwiększa elastyczność mięśni. Kinesiology taping barku wspomaga także rehabilitację – poprzez rozluźnienie zwiększa zakres ruchu i opóźnia zmęczenie mięśni, a dzięki temu pacjent może efektywniej wykonać ćwiczenia. Taśmy kinezjologiczne nie wspomagają jednak wykonania ruchu. Cechują się także sztywnym oporem końcowym. Częściowo blokują ruch, co nie zawsze jest pożądanym efektem – np. przy odbudowie zakresu ruchów rotacyjnych. Uzyskana stabilizacja barku jest półsztywna i mniejsza niż w przy sztywnym tapie na bark. Kinesiology taping barku polecany jest w szczególności przy: bólu barku, którego przyczyną jest zwiększone napięcie tkanek (np. przy przeciążeniu czy spastyczności o podłożu neurologicznym), obrzęku i zaburzeniach trofiki skóry (np. po udarze mózgu) niewielkiej niestabilności. Biomechaniczny tape na bark Ostatnim, najmłodszym rodzajem jest biomechaniczny taping barku. Efekty jego stosowania zauważysz od razu po naklejeniu. To innowacyjna metoda, która łączy w sobie zalety sztywnych i kinezjologicznych taśm. Biomechaniczne plastry na bark Dynamic Tape są wyjątkowo wytrzymałe i elastyczne – rozciągają się we wszystkich kierunkach, w tym do 200% swojej długości początkowej. Cechują się także ogromną sprężystością i brakiem sztywnego oporu końcowego. Co to daje? Po pierwsze, dzięki właściwościom sprężystym, biomechaniczna taśma działa jak lina bungee. Dynamic Tape nakleja się na skrócony mięsień. Podczas rozciągania pomaga wyhamowywać ruch (hamowanie ekscentryczne), chroniąc tkanki przed uszkodzeniem. W ten sposób magazynuje energię, którą wykorzystuje, aby zapewnić mięśniom mechaniczne wsparcie i pomóc w wykonaniu ruchu powrotnego. Takie działanie jest bardzo ważne, szczególnie, kiedy pacjent ma trudności z samodzielnym wykonaniem danego ruchu czy czynności, np przy uszkodzeniu czy porażeniu mięśni barku i ramienia (np. po udarze mózgu). Dynamic Tape umożliwia również przywrócenie równowagi w stawie przy osłabieniu danego mięśnia (lub mięśni) w wyniku urazu. W ten sposób pozwala pozbyć się bólu i pomaga wykonać ćwiczenia, które pozwolą na odzyskanie sprawności funkcjonalnej. Biomechaniczna taśma zapewnia elastyczną stabilizację barku oraz ochronę mięśni i więzadeł przed uszkodzeniem. Ponieważ nie ma sztywnego oporu końcowego i rozciąga się we wszystkich kierunkach, to nie blokuje ruchu. Za to wspomaga utrzymanie nad nim kontroli – w pełnym, biomechanicznym zakresie. Dlatego tak dobrze sprawdza się w sporcie, np. przy zamachu do rzutu w piłce ręcznej, serwu w siatkówce czy odbicia piłki w tenisie. Dynamic Tape unosi nie tylko skórę i powięź (jak taśmy kinezjologiczne), ale i mięśnie. Umożliwia to jeszcze większe obciążenie, rozluźnienie i odżywienie tkanek. Zastosowanie tapingu biomechanicznego Wszystkie opisane właściwości Dynamic Tape sprawiają, że działa on nie tylko doraźnie (zmniejszenie bólu, stabilizacja barku, ochrona przed uszkodzeniem tkanek, wsparcie mięśni). Wspomaga także usunięcie przyczyny dolegliwości oraz rehabilitację kompleksu i odzyskanie sprawności funkcjonalnej. Do zastosowań biomechanicznego tapingu barku zaliczamy: profilaktyka urazów sportowych zapobieganie przeciążeniom przy pracy fizycznej zwichnięcie barku przewlekła niestabilności barku ból barku (przeciążeniowy) tzw. “bark zamrożony” (po unieruchomieniu) leczenie urazów mięśni i więzadeł osłabienie siły mięśni ramienia i barku (funkcjonalne, pourazowe, o podłożu neurologicznym) niedowład spastyczny lub wiotki barku rehabilitacja stożka rotatorów Tejpy na bark – kiedy naklejać? Taping barku ma szerokie zastosowanie. Chętnie sięgają po niego sportowcy – zarówno zawodowcy (np. Iga Świątek, Tim Cahill czy siatkarze Assecco Resovia), jak i amatorzy. Nie tylko pomaga leczyć urazy i przyspiesza powrót do aktywności, ale poprzez odciążenie i zabezpieczenie przed uszkodzeniem pozwala także uniknąć kontuzji. Zdecydowanie lepiej zapobiegać urazom barku, niż je leczyć. Często jest to długotrwały i skomplikowany proces. Bardzo dobre rezultaty przynoszą tejpy na ból barku. Taping rehabilitacyjny stosuje się także w leczenia przeciążeń, urazów czy schorzeń neurologicznych. Do najczęstszych dolegliwości należą: zespół bolesnego barku, zwichnięcie barku, uszkodzenie mięśni (np. stożka rotatorów), stan zapalny stawu, przeciążenie barku, niestabilność, bark zamrożony czy porażenie po udarze mózgu. Czy tejpy na bark pomagają? Taping barku to skuteczna metoda, która przynosi szybkie, często natychmiastowe efekty. Jednak aby był skuteczny, konieczny jest dobór odpowiednich taśm oraz aplikacji. Aby taping pomógł na ból barku, osłabienie mięśni, które wchodzą w jego skład czy poprawę funkcji, musi zostać odpowiednio dobrany. Zarówno pod kątem wskazania do aplikacji (np. stabilizacja barku, profilaktyka lub leczenie kontuzji, poprawa funkcji), jak i objawów, ich lokalizację oraz rodzaju zastosowanego tejpa na bark. Ważne, aby tapy na bark naklejał wykwalifikowany terapeuta. Zna on bowiem budowę anatomiczną i biomechanikę kompleksu, a także potrafi przeprowadzić odpowiednią diagnostykę. Pozwoli to ustalić lokalizację uszkodzenia oraz przyczynę dolegliwości bólowych i/lub deficytu ruchowego. Taping barku po udarze W większości przypadków udar mózgu pozostawia po sobie ślad w postaci porażenia mięśni (o różnym stopniu). Niedowład ten może przybrać postać wiotką (szczególnie przez pierwsze 6 tygodni) lub spastyczną. W obu przypadkach taping barku po udarze poprawia ukrwienie i odżywienie mięśni, które z powodu zaburzenia przepływu impulsów nerwowych, nie funkcjonują prawidłowo. Przy porażeniu wiotkim taping mięśni barku wspomaga ich pracę, częściowo rekompensując osłabienie. Natomiast w niedowładzie spastycznym taping mięśni barku (np. taping mięśnia naramiennego) umożliwia jego rozluźnienie, tak aby zmniejszyć zmęczenie i umożliwić pełnienie swojej funkcji. Pozwala to na częściowe odzyskanie funkcji ręki (np. uniesienie butelki z wodą do góry) i/lub ułatwia wykonywanie ćwiczeń, przez co usprawnia i przyspiesza proces rehabilitacji. W tapingu po udarze najlepiej sprawdzą się biomechaniczne taśmy. Poprzez odciążenie i zwiększenie ukrwienia poprawiają odżywienie tkanek (w większym stopniu niż taśmy kinezjologiczne). Poza tym zapewniają mięśniom mechaniczne wsparcie podczas ruchu, co wpływa na poprawę funkcji barku i kończyny górnej. Taping na zwichnięcie barku Przy zwichnięciu barku głowa kości ramiennej wysuwa się z panewki poza fizjologiczny zakres, najczęściej w kierunku przednim (w stronę klatki piersiowej). Niejednokrotnie uszkadza przy tym torebkę stawową i przyczepy mięśniowe. Do zwichnięcia zazwyczaj dochodzi w wyniku urazu, np. upadku. Przed wykonaniem tapingu konieczne jest nastawienie barku. Głównym celem tapingu po zwichnięciu barku jest ustabilizowanie stawu ramiennego, tak aby zapobiec ponownemu zwichnięciu i dalszemu uszkodzeniu tkanek. Poza tym, taśmy odciążają tkanki i stwarzają warunki do efektywnej regeneracji. Przy zwichnięciu, szczególnie masywnym, dobrze sprawdzi się sztywny taping barku. Zapewni on mocną stabilizację barku, wzmocni pracę więzadeł i utrzyma centralizację głowy kości ramiennej w stawie podbarkowym. Pod sztywny tejp na bark możesz zastosować najpierw taśmę kinezjologiczną – przedłuży to trwałość aplikacji. W dalszym okresie leczenia, kiedy będzie można przejść do ćwiczeń, warto wprowadzić taping biomechaniczny dla wzmocnienia mięśni i zabezpieczenia przed ponownym urazem. Niestabilność barku taping Niestabilność barku spowodowana jest przez powtarzające się zwichnięcia (zazwyczaj wystarczy 2-3 krotne). W wyniku wtórnych uszkodzeń torebka stawowa rozciąga się, a mięśnie i więzadła słabną. Nie są one już w stanie pełnić swojej funkcji ochronnej i skutecznie utrzymać centralizacji głowę kości ramiennej w stawie. Dlatego w końcowej fazie ruchu odwodzenia i rotacji zewnętrznej, nawet bez dodatkowej siły, bark ulega tzw.”nawykowemu” zwichnięciu. Taping przy niestabilności barku wygląda podobnie jak przy jego zwichnięciu. Ma on przede wszystkim za zadanie centralizację głowy kości ramiennej w stawie podbarkowym, aby zapobiec niestabilności i uszkodzeniu struktur ścięgnistych i mięśniowych (np. stożka rotatorów). Aplikacja może być dodatkowo uzupełniona o taping mięśni barku. Do wykonania tapingu przy niestabilności barku, tak jak przy zwichnięciu, również możesz wykorzystać sztywne tapy na podkładzie piankowym lub bandażu samonośnym. Niestety, ich noszenie na dłuższą metę jest niewygodne i ogranicza ruchy. Alternatywą dla sztywnych plastrów jest biomechaniczny taping. Dzięki dużej wytrzymałości i rozciągliwości taśm Dynamic Tape zapewnia mocne, ale jednocześnie elastyczne wsparcie więzadeł i mięśni (bez ograniczenia ruchu). Jeśli potrzebujesz większego wsparcia, możesz użyć sztywniejszej taśmy ECO Tape. Zespół bolesnego barku taping Zespół bolesnego barku obejmuje różne schorzenie, które w efekcie powodują odczuwanie dolegliwości bólowych w stawie. Może to być np. przeciążenie mięśni, stan zapalny czy sztywność po unieruchomieniu. Taping w zespole bolesnego barku rozluźnia napięte tkanki i poprawia ich odżywienie, dzięki czemu zmniejsza ból i przyspiesza regenerację. Taką aplikację możesz wykonać przy pomocy taśm kinezjologicznych. Aby wzmocnić efekt przeciwbólowy i dodatkowo odciążyć stawy i mięśnie (cały kompleks), zastosuj biomechaniczny taping na mięśnie barku. Aplikacja z użyciem Dynamic Tape wspomaga pracę mięśni (przy hamowaniu i ruchach powrotnych), bez ograniczenia zakresu ruchu. Dzięki temu poprawia sprawność funkcjonalną obręczy oraz kończyny górnej i umożliwia powrót do codziennych czynności. Rotatory barku taping Stożek rotatorów tworzą ścięgna czterech mięśni: mięśni: nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego, podłopatkowego i obłego mniejszego. Podstawową jego funkcją jest stabilizacja głowy kości ramiennej w panewce, unoszenie ramienia oraz ruchy obrotowe w stawie (rotacja wewnętrzna i zewnętrzna). Uszkodzenie stożka rotatorów to jedna z najczęstszych dolegliwości barku, szczególnie wśród sportowców. Może mieć charakter nagły (w wyniku urazu) lub przewlekły (długotrwałe przeciążenie, zmiany zwyrodnieniowe). Co daje taping stożka rotatorów? Otórz likwiduje objawy, czyli ból i ograniczenie ruchomości. W tym celu najlepiej sprawdzi się biomechaniczny taping, który mocno odciąża mięśnie, uelastycznia je i ułatwia ich pracę – w pełnym, biomechanicznym zakresie. Dlatego doskonale sprawdza się w stawie o ruchach w wielu płaszczyznach (tak jak kompleks barkowy). Dzięki temu umożliwia odzyskania pełnej sprawności funkcjonalnej. Przejmując obciążenia i poprawiając odżywienie tkanek stwarza warunki do regeneracji ścięgien. Zatem nie tylko łagodzi objawy, ale i wspomaga leczenie przyczyny dolegliwości. Jak okleić bolący bark? Nie ma jednej, gotowej aplikacji tapingu na ból barku. To, jak nakleić tejpy na bark, zależy od przyczyny i dokładnej lokalizacji objawów. Przed wykonaniem aplikacji zawsze warto sprawdzić aktualny stan pacjenta, nawet jeśli rozpoznanie zostało już postawione. Poniżej znajdziesz jedną z najczęściej stosowanych aplikacji na zespół bolesnego barku (przeciążony lub zamrożony bark). Możesz ją wykorzystać przy rozlanym bólu (szczególnie, kiedy nieznana jest przyczyna dolegliwości), dla ogólnego obciążenia barku i kończyny górnej. Aplikacja pozwala także korygować ustawienie łopatki (uniesienie i rotacja). Jak założyć tejpy na bark? Wykonaj po kolei poniższe kroki. Jak przed każdą aplikację, rozpocznij od oczyszczenia i odtłuszczenia skóry (przedłuży to trwałość). Jeśli występuje na niej owłosienie, należy je usunąć. Przygotuj taśmy – 2-3 długie pasma (na ok 40-50 cm) Dynamic Tape Black Tattoo 5cm i zaokrąglij rogi (zapobiegnie to odklejaniu tejpa). Ustaw bark i kończynę górną w pozycji, gdzie tylna grupa mięśnie będzie skórócona – ściągnij łopatkę to kręgosłupa i lekko unieś bark. Weź pierwsze pasmo i naklej bazę (bez napięcia) zaraz nad łokciem. Kciukiem przytrzymaj bazę, a drugą ręką naklej dalej rozciągniętą taśmę – wzdłuż mięśnia trójgłowego ramienia przez bark. Zakończ bazą bez napięcia pod obojczykiem i opuść ramię. Bazę drugiego pasma naklej na mięśniu dwugłowym ramienia (bez napięcia). Uzyskaj pozycję skróconą – poleć pacjentowi unieść rękę (przed siebie i w lekkim odwiedzeniu) i bark do góry (możesz lekko podtrzymać rękę pacjenta). Następnie naklej taśmę (z napięciem) od przodu, na wysokości głowy kości ramiennej, i owiń bark od góry. Przejdź dalej wzdłuż brzegu przyśrodkowego łopatki i zakończ bez napięcia (długa baza). Opcjonalnie – jeśli potrzebujesz większej retrakcji, dodaj horyzontalnie trzecie pasmo. Umieść bazę bez napięcia pod obojczykiem (przy końcu mostkowym), a następnie wprowadź retrakcję barku i łopatki. Naklej taśmę (z napięciem) przez mięsień naramienny i grzebień łopatki. Zakończ za łopatką bazą bez napięcia. Kurs z tapingu Chcesz poznać więcej aplikacji na bark oraz nauczyć się, jak odpowiednio je dobierać i modyfikować do indywidualnych potrzeb pacjenta? Weź udział w certyfikowanym kursie z tapingu biomechanicznego. . Podczas szkolenia poznasz podstawy teoretyczne, a pod okiem instruktora opanujesz praktyczne umiejętności tejpowania. Kurs skierowany jest do fizjoterapeutów, lekarzy i studentów tych kierunków. Jest to nowa, innowacyjna metoda, dlatego nie ma znaczenia, czy w dziedzinie tapingu jesteś “nowicjuszem”, czy masz już za sobą inne szkolenie. Z pewnością wyciągniesz z niego masę przydatnych informacji. Podsumowanie Ból i problemy funkcjonalne w obrębie barku mogą być spowodowane wieloma dolegliwościami, zatem niezwykle ważne jest różnicowanie objawów i odpowiednia diagnostyka. Skutecznym sposobem na łagodzenie dolegliwości i zwiększenie efektywności jest taping barku. Może on być wykorzystany w profilaktyce urazów i kontuzji sportowych. Najbardziej wszechstronny rodzaj tejpów to biomechaniczne taśmy, które jednocześnie są elastyczne i zapewniają mocne wsparcie dla mięśni i stawów.

ćwiczenia z taśmą po udarze